یکی از جنبه های حیرت آور تئوری نسبیت،برای کسانی که به عقاید فلسفی دلبستگی دارند،این واقعیت است که تئوری مذکور،دیدگاههای نوین و شگفت آوری درباره زمان - یعنی همان پدیده مرموزی که علی الظاهر فی نفسه،متضاد و متناقض است و با این حال،بنیان و اساس وجود جهان ما را می سازد - مطرح کرده است.

نقطه حرکت فرضیه نسبیت خاص،کشف یک خاصیت یا ویژگی جدید و بی نهایت شگفت انگیز زمان یعنی«نسبیت همزمانی» است که تا حد زیادی،نسبیت توالی وقایع را نیز در پی دارد.بر این اساس،ادعای اینکه دو واقعه الف و ب همزمان روی داده اند (و برای گروه بزرگی از رویدادها،ادعای اینکه واقعه الف قبل از واقعه ب اتفاق افتاده است) مفهوم عینی خود را از دست می دهد،چون یک ناظر دیگر،که صحت نظر او هم به همان اندازه مورد تایید است،نیز به خوبی می تواند ادعا کند که الف و ب همزمان واقع نشده اند (یا ب قبل از الف رخ داده است).

چنانچه پیامدهای این واقعیت عجیب را دنبال کرده و مورد مداقه قرار دهیم،به استنتاجات دامنه دار و مهمی در باره ماهیت زمان می رسیم.به طور خلاصه باید گفت که با استناد به این استنتاجات،می توان اثباتی روشن و صریح برای صحت دیدگاههای آن فیلسوفانی بدست آورد که همچون پارمنیدس،کانت و ایده آلیست های مدرن،عینیت تغییر و دگرگونی را انکار نموده و آن را یک وهم و خیال یا نوعی نمود و احساس می پندارند که نتیجه و معلول نوع خاص حواس و ادراکات ما می باشد. استدلال متفکرین نامبرده به این ترتیب است :

تغییر و دگرگونی،تنها در اثر گذشت زمان امکان پذیر می گردد؛اما از سوی دیگر وجود  پدیده ای عینی به نام گذشت زمان بدان معنا است (یا دست کم معادل با آن است) که واقعیت از تعداد بینهایت زیادی قشر های روی هم تلنبار شده «هم اکنون موجود» تشکیل شده است که یکی پس از دیگری موجودیت می یابند،اما اگر همزمانی به مفهومی که در بالا توضیح داده شد،پدیده یا مقوله ای نسبی است،پس در این صورت واقعیت نمی تواند به گونه ای عینی،به طور قطعی و معین به چنین قشرهای روی هم تلنبار شده ای تجزیه شود،چون هر ناظری دارای قشرهای «هم اکنون موجود»به ترتیب و توالی خاص خود می باشد و هیچ یک از این سیستم های متفاوت دارای امتیاز ویژه ای نیستند که بر اساس آن بتوان ادعا کرد این سیستم - و نه سیستم های دیگر - گذشت زمان را به طور عینی و آن طور که هست منعکس می نماید.

منبع : تذکری در باب رابطه میان تئوری نسبیت و فلسفه ایده آلیستی - کورت گودل (1955)